Zondag 3 mei

Zondag 3 mei
Gemeenteleden, vrienden, broeders en zusters,

Vandaag groet ik u met het eerste vers van “het Achttien Gebed” uit de joodse gedachtenwereld.

Gezegend gij, Heer onze God en God van onze vaderen,
God van Abraham, God van Izak, God van Jacob,

Grote, machtige en ontzagwekkende God, allerhoogste God,
die goede weldaden verricht en het al tot zijn bezit vormt,
die de weldaden der vaderen gedenkt
en de zonen van hun zonen een verlosser brengt ter wille van zijn Naam, in liefde.

Met deze lofprijzing spreken we een gebed tot God , maar de woorden van het gebed spreken ook tot ons. We moeten bedenken dat de heerlijkheid van God als het ware aan onze zorg is toevertrouwd.

In den beginne schiep God de hemel en de aarde. …  en de Geest Gods zweefde over de wateren.

Het is de adem van God die voortbrengt, die alles in beweging zet en een nieuwe wereld schept. Adem is een uitstoot van lucht die trillingen veroorzaakt, ritmische bewegingen. Het universum bestaat uit miljarden mogelijke vibraties en daaruit ontstaan harmonische klanken.

Als je alle religies bevraagt over  “het ontstaan van de wereld” dan zullen zij zeggen bevestigd door de wetenschap: de wereld is geluid, grassprieten zingen, door het ritme van muziek, wording en bewustzijn, door klank en beweging verstaan zij elkaar en ontstaat iets nieuws. Materie bestaat op het subatomaire niveau uit energie patronen, die voortdurend in elkaar veranderen, een voortdurende dans van energie en die klanken werden woorden en het levend Woord werd mens en heeft onder ons gewoond (Johannes 1 : 1-18).  Alles is ËËN.

Het hierboven geschetste verwoordt  Leo Vroman in zijn gedicht  van psalm 1  “Systeem” . “Systeem!..... Lijf , ik voel mij diep door U bereikt en als daardoor mijn tijd verstrijkt,     ben ik nog meer van U”. Hiermee resoneren zijn woorden in onze tijd.

Hoe anders verloopt het. Toen God de wereld schiep stelde Hij het werk van zijn handen – de mens – in de gelegenheid om deel te nemen aan zijn schepping. De Schepper liet de werkelijkheid als het ware onaf met de bedoeling dat de sterfelijke mens haar zou voltooien en vervolmaken.

“ De adem van Brabant” : ademen is  verplaatsing van lucht. Hoe gaat dat bij ons in Brabant, waar 35 miljoen dieren leven en 2,5 miljoen mensen bij elkaar zijn.  Er ontstaan dan hoge concentraties fijnstof die luchtverontreiniging veroorzaken waardoor slechte virussen de mogelijkheid krijgen om dodelijke slachtoffers te maken. De westerse cultuur heeft te veel de nadruk gelegd op het zichtbare en de economie. Hiermee hebben wij het luisteren op zich naar het leven in de natuur en het luisteren naar eigen verantwoordelijkheid verwaarloosd. Leven betekent voortdurend worden uitgedaagd in uiteenlopende situaties. De overheid moet mogelijkheden bieden voor ondernemers waarop zij in vrijheid waardevolle keuzes kunnen maken, verantwoording kunnen afleggen, tegen over hun geweten, de gemeenschap en aan God. Het betekent leven vanuit de gedachte dat het heden verleden is, maar  ook dat het verleden moet dienen als uitgangspunt voor veranderingen, voor verbetering. Denkend aan de boeren kan het eenzaam zijn, en onderlinge strijd in de hand werken. De hoopvolle achtergrond van de ethiek van verantwoordelijkheid is het gewaagde idee dat meer dan dat wij geloof hebben in God, God geloof heeft in ons.

Vorige week lazen we in psalm 27 dat het Gods verlangen is dat wij zijn aangezicht zoeken. Luisteren naar zijn stem.  Daarom bidden wij en verheffen wij onze stem  in vertrouwen en spreken al onze gevoelens uit. Gevoelens van pijn door eenzaamheid of verdriet om wat eens was.
Op de adem van ons gebed voelen wij ons dan eerder geneigd om de dapperste daad te doen,  iemand te bellen  om aandacht en liefde te vragen of om die zelf te geven aan iemand die niet gezien wordt.
Ik geloof dat alle gebeden die uit het hart komen zich verenigen in Gods eeuwigheid, waar alle mensen bemind worden als zij zelf liefhebben.

Bidden wij elkaar een goede week toe in het vertrouwen dat de gedachte aan Hem eeuwigheidswaarde heeft.

Wens U goede mei dagen.
Ter herinnering aan 4 en 5 mei dichtte Okke Jager (1928 – 1992)
“Hoe kostbaar is de kwetsbare mens”.

“Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens 
Verraadt ons aller angst zich niet
In wie het leven weerloos liet?
De glasglans stemt de blazer mild. 
De kaarsvlam vormt de hand tot schild. 
De krokus wijst beton zijn grens.
Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens.”

Angelique Otten
terug