Terugblik Paasoratorium 29 maart 2015 Terugblik Paasoratorium 29 maart 2015
 
Cantorij verzorgt levendig concert
 



Voor het eerst in haar 10-jarig bestaan gaf de cantorij van de protestantse gemeente een concert, waarin het paasoratorium op tekst van Marijke de Bruijne werd uitgevoerd. Na het soepele openingslied ‘Veertig dagen’ begon het verhaal waarbij tekst en muziek elkaar inderdaad versterkten, zoals Anneke Jepma bij het welkom had aangekondigd – in het oratorium vertolkte zij de spreekstem.
De tekst schetst veel beelden van de lente, licht, bloesem, teer groen. ‘Voorboden van verandering’ zongen in de diepte de bassen, alsof zij de nieuwe scheuten uit de grond wilden zingen, met vrolijke instemming van de andere partijen. En het koor kwam helemaal tot ontplooiing bij het lied waarnaar de cantate is genoemd: ‘Als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft zij op zichzelf, maar als zij sterft, brengt zij veel vruchten voort’. Hierbij viel mij op, hoe deze serieuze tekst licht blijft, door het deinende ritme, waardoor de toon opgewekt blijft. Er waren meer van deze liederen, waarbij je ziet dat het koor plezier heeft in het zingen. Ik noem het ritmische loflied op ‘De Eeuwige’, dat met enthousiasme gezongen werd, stevig ondersteund door de piano. De sopraan Arien van den Aker zong heel natuurlijk en sfeervol. De bas Dirk Struycken deed de aarde sidderen met zijn ‘aardbeving’-solo en zong ook een duet met Monique Joosten.
Voor de gelegenheid werd het koor versterkt met enkele gastzangeressen (m/v).
De mooi uitgewerkte pianopartijen, gespeeld door Louis Joosten, zijn meer dan een begeleiding: ze scheppen een sfeer en voegen een extra dimensie toe aan de koorzang. Het was dan ook heel passend dat de cantorij dit oratorium zong om geld te werven voor een piano.
 
Bij het concert in Boxtel lukte wat in Sint-Michielsgestel niet mogelijk was: piano en orgel – bespeeld door Ko Suurmond - gezamenlijk laten klinken. De luisteraar wordt dan geheel opgenomen in de klank, dit is een indrukwekkende ervaring. De glans van de dwarsfluit, bespeeld door Julia van Gulik, voegde daar nog hoogte aan toe.
Bij de liederen over de broden miste ik wel het bijpassende verhaal, dat omwille van de lengte van het concert was weggelaten.
Intussen hebben we in de dienst van Witte Donderdag dit deel compleet gemaakt en ook avondmaal gevierd met de genoemde broden.
Zo valt in de liturgie het geheel op haar plaats. Wat ik het mooiste vond? Het sfeervolle lied ‘In de stilte van de nacht’. Het gaat over de vraag van Jezus aan zijn vrienden om met hem te waken.
In die drie verzen wist de cantorij iets op te roepen van de innerlijke ontwikkeling die Jezus toen moet hebben doorgemaakt. In de repetities had ik gehoord hoe dirigente Monique Joosten met vakkundige hand hieraan had gewerkt met het koor. En na deze voorbereiding spoorde zij de zangers aan om dit óók ‘los te laten’. Dat deden ze en de tekst ging voor zichzelf spreken.
 
Een mooi project van onze jarige cantorij. Proficiat!
Corrie Terlouw.
 

 
terug